evimi sattýðým gün ilk kez tattým tadýný ben de vatansýzlýðýn ve anlamsýzlýðýný ilk kez düþündüm ömrün; bir mahkûmdum artýk kendi kendinde sürgün, görülesi haliydim sudan çýkmýþ balýðýn.
ters yönü gösterdi hep kalbimin iþareti, ayaklarým geri geri sürükledi gövdemi. düþündüm ‘bahçem artýk benim deðil öyle mi? kargo, kime býrakýr bana gelen paketi?’
karþýmda gülümseyen evin yeni sahibi yüzümdeki bulutu fark etti mi acaba? akþamlarý balkonda sarýlarak mehtaba þiir kokan rakýyý içer mi benim gibi?’
kapýsýndan çýkarken ezik, yýkýk, yabancý... camlardan anýlarým bakakaldýlar üzgün. çýðlýðýyla dalýnda unuttuðum önlüðün bir gecede kurumuþ genç þeftali aðacý evimi sattýðým gün.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.