an/kara

/ben renklerden siyahý seçtim
þehrimin ismi gibi kara’yý sevdim
Ankara’yý sevdim bir de
mavi bir denizinin olmamasý neyi deðiþtirir?
ben kara’yý sevdim, Ankara’yý
renklerden siyahý sevdim
þehrimin yazgýsý gibi kara’yý/






geçmiþimiz bile nasýl da benziyordu
kapkara bir is vardý mazimizde
benim günlerim, onun adý karaydý


memurlar akþam üstleri kurþun gibi yaðardý caddelere
trafikte kaybolurken insanlar, hüzün bulaþýrdý þehrime
terk edilmiþ gibi caný acýrdý, fazla mesailerin özlemiyle yanarken


gece evlere dolardý kalabalýklar
þehrim yalnýz, þehrim ýssýz, þehrim siyah kalýrdý
sayýklamalarým, sanrýlarým, sararmýþ kitaplarým
ve en çok sarýldýðým þehrim, sarmalardý yalnýzlýðýmý


okunmamýþ bir þiir gibi sakindi
sokaklarý huzura çaðýrýrdý adýmlarýmý
bazen ýslaktý ama hiç nemli olmazdý bakýþlarý
rutubet kokmazdý sergüzeþtinin sancýsý
daha demlenmemiþti uzak iklim kaygýlarý


Sakarya’dan içki ve türkü sesleri eserdi saçlarýma
mini etekli orospular bakýþ atardý hýnzýrca, meraklý oðlanlara
benimse çiçekçilere takýlýrdý gözlerim
sardunya yetiþtiren insanlar
neden sonra böyle hasret kalmýþtý nergislere


karaydý benim þehrim, an kadar kara
eskimeyen fasýllarda ve taþ plaklarda yaþayan
hala ülkemin kalbiydi, baþka kentim / baþkentim


kimseye aldýrmazken baþýmýzda esen kavak yelleriyle
avare günlerimizde öylesine rahat, öylesine acemi
ve kuþlar avlularda darýya üþüþürdü aç bir iþtahla


Kocatepe’nin surlarýnda meydan okurken hayata
hiç kýzmazdý, sitemlerime aldýrmazdý vakur heybeti
hiç þaþýrtmazdý akla ziyan aklýmý, acýlarý mütebessimdi


ay çöreði kokardý yedinci cadde
bahçeli-evler bir rüyaya sürüklerdi zihnimi
mabel sakýzý aldýðým pastane kayýp ve kaygýlý bugünlerde
gençliðimin geçtiði geçmiþ günler, yitik, silik…


ben renklerden karayý sevdim en çok
bir de adý kara, kalbi yangýn, umudu yorgun, puslu þehrimi
gitmek istemiyorum, azat etmeyin sakýn beni
ah Ankara, adý kara þehrim, geçmiþim….



fulya/nisan2011







Sosyal Medyada Paylaşın: