KÖYÜM
ben buralýyým,ben köylüyüm
benim köyüm ýssýzdýr
benim köyüm yolsuz, susuz.
çok ...çok yakýnlarda
bir parmak darbesiyle yanarken ampuller
benim köyümde kibrit alevini bekler
gaz lambalarý.
toprak yaðmuru bekler kuru
harman güneþi bekler,týnar rüzgarý
hasta ölümü bekler,gün geceye dönerken
babalarýný bekler çocuklar
lastik ayakkabý getirsin diye
yalýn duran ayaklarýna
Ýstanbul’dan.
oyun bilmez çocuklar, oyuncak bilmez
kimi kardeþini taþýr sýrtýnda gün boyu
kimi sýðýr peþindedir, kimi davar peþinde
kimi elinde övendire, döven üstünde
ve geceleri onlar
gelecek bayramý düþlemekte
ve þehirlerde adým atmaya korkarken
cici hanýmlar
benim köyümde su taþýr, odun taþýr
kazma kazar, kürek sallar
gebe kadýnlar.
kocalarýnýn üç adým ardýnda yürür kadýnlar
yüz bine satýn alýnmýþ köledir kadýnlar.
ve onlar ki
gelin olduklarýnýn sabahýnda
ev ev dolaþýp köyü
beþ altý yaþýndaki erkeklerin bile
öpmek zorundadýr ellerini.
okulu var köyümün
beþ sýnýf okur bir odada
gerçekleþmeyecek düþler yanar
ortadaki teneke sobada.
ve köyümün erkekleri
on beþinde tutar Ýstanbul yolunu.
Ýstanbul olmuþtur artýk
yüz Kastamonu.
ve ondandýr ki
þöyle yazar nüfus kütükleri:
köy:Elmalý Tekke
hane : kýrk altý
nüfus : yüz elli iki
ve iþte ben buralýyým
buralý olmaktan boynum bükük,
dilim tutuksa da
buralý olmaktan gururluyum ben.
aðlamadý bu köy çaresizliðine.
tarhana çorbasýyla kucakladý geleni
selamlarla uðurladý gideni
bir güler yüzdü yataklarý
yastýklarý saflýktý
yorganlarý sýcak bir söz.
mutluydu gelenler,
gidenler mutlu
herkes mutluydu benim köyümde,
soðan ekmekle doyanlar bile.
burasý benim köyüm.
ben buralýyým,
ben köylüyüm,
bundandýr acýlara dayanýklýlýðým,
sevdalarýmý yüreðime gömmem.
topraða hapsedilen buðdaylarýn,
inadýna sarý... sarý fýþkýrdýðýný gördüðümdendir.
aldýrma aðlýyorsam,
gülemiyorsam bir türlü
ve dertlerimi
acýlarýmý anlatamýyorsam
köylü oluþumdan;
hep böyle kalmak,
deðiþmek istemeyiþimdendir.
1980-KASTAMONU
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.