HOŞCAKAL

Sonuna geldiðinde, denizin kucak açmýþ düþlerini seyreyle,
Bahsi geçmemiþ düþlerin nefesine iþleyiþi ne acý,
Hayat unutturur ama durur bir varlýðýn sana olan inancý.

Kendine zulmetmeye meyilli her toprak gibi,
Ýçinde kuru bahaneler, sarýlýp uyu,
Ezilirken cennetinin hurileri,
Meyve verir bahçeler, taþa dönüþür yollar.

Elma toplamaktan yoruldu ellerin,
Dökülür kucaðýna dünya ve meyvelerin.
Aðýr bastý ayrýlýklar ve günlerin,
Kollar zayýf bir an, gelirse de narin.

Kara basar, kopmuþ diðerinde bir gözün,
Can damarýna basmýþ yalnýzlýklar,
Utanmadan bir kez daha, düþün,
O seni, sen o nu ararsýnýz her gün.

Ben karayým, ama sonum unutma deniz,
Ýster boðul ister sür arabaný, yollar senin.
Görmediðim elleri olacaksýn aldýðýnda,
Vermede elma hesabýný, almadan vermedin.

Mevsimler senin olur düþerken yapraklar,
Gözüm bakar yemyeþil taze mezar,
Bir bütünden ayrý düþtü parçalanmýþ sevdalar
Gördüðüm Azrail deðil þimdi gelen o, yar,

Sosyal Medyada Paylaşın: