aynada kendimi gördüm ve ürktüm, çünkü mevsim sonkarar mevsimiydi, hislerimin sesleri tutuldu aðlamaktan, bitkindiler bildiðini sýr gibi saklamaktan. sýrtýmý sorgulayan acep son giysi miydi?
ömür kuþu göçüyordu yýllarýn sallarýnda, eklenilmez parçalara daðýlmýþtý kanatlar. bu yüz benim deðildi, yabancýydý bu hatlar, yýpranmýþ yelelerce mazinin kulvarýnda.
oysa mevsimlerim vardý her biri ömre bedel, tapusunu duygularla süslediðim mevsimler. beni benden alýp alýp çalýp götüren kimler? geziniyor kanýmda buz gibi bir hoyrat el.
her geçen an dönülmeze yaklaþtýran bir adým, kapkaranlýk davullarý kulaklarýmda güm güm, her sorunun yanýtý korkutucu kördüðüm. niye baktým, vakti miydi, keþke bakmaz olaydým. aynada kendimi gördüm.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.