konuþurken kendi aralarýnda güvercinler
dalgalarýn gökyüzünü þefkatle kestiði yerde
yaðmuru emanet etti gözlerime annem
-düþürme! dedi. - sakýn düþürme erkenden…
kurþun gibi býraktým aðýrlýðýmý kâðýtlara
korktum! bir ölünün son cümlesine saklandým
kýrdým ortadan ikiye þehri kimse anlamadý
sor beni þimdi salasý verilen kalbimden
yorgun rüzgârlarýn aðzýnda kaçaktým
dalgalarýn gözlerine sýðýndým. mazeretim yok
sesi sonbahar olan çocuktum
pervasýz sözler söyledim ömrümce
elleri baðrýnda bir avuç külüm þimdi
annem gel beni öp!