UMUT TÜRKÜSÜ
Yaþamak denmez buna,
Onca yürek parçalanýrken.
Ölüm yakýn hiç olmadýðý kadar,
Ýnsan insana bu kadar düþmanken.
Her gün insanlýktan bir kayýp,
Her gün çoðalan gözyaþý.
Ýnsan bugün üzer mi,
Dün baðrýna bastýðý kardeþi?
Kýraç topraklarýn çocuklarýydýk biz,
Anadolu’nun baðrýndan kopan.
Her gün yepyeni bir umutla,
Sazýmýzla türküler yakan…
Güneþin çiçekleriydik biz,
En umutsuz zamanlarda açan.
Aydýnlýklardan yanaydý hep yüzümüz,
Karanlýklara ýþýk saçan…
Gün oldu, baþkalarý olduk gözümüzde.
Tanýmaz olduk birbirimizi.
Þucu, bucu diye ayýrdýk hep,
Unuttuk her þeyden önce insan olduðumuzu…
Bir ülke istedim sadece,
Irk, dil, din ayrýmý yapýlmayan.
Bir ülke;
Tek malzemesi "Sevgi",
Tek amacý "Ýnsan" olan.
BAÞAK AYDIN
02.01.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.