acýlý ve sancýlý, dayanýlmaz denli zor kiþinin geçmiþinden birden demir almasý. bir gömlek örneði çýkarýp atýlmýyor umutlarýn tohumu, öfkenin yeþil pasý.
fýrtýnalý bir ömrün deniz yolculuðunda her önemsiz rýhtýmda birer deðer yitirmek; baharlarý düþlemek sonsuz kýþýn ucunda, yamyamlarca kendimi yiyip yiyip bitirmek.
pembe kuruntularýn sýrça köþk geceleri yaralý yankýlarla yýkýlýrken yürekte, silmek için alnýmdan piþmanlýk denen teri namluda suskun mermi huzursuz beklemekte.
altýmdan halý gibi çekip çalýnan vatan, ürkütülmüþ kuþlarca titreþen anýlarým, yitik bir güz güneþi en bitik bir guruptan durmadan haykýrýrsa ben nasýl dayanýrým?
gordion düðümünün en zorlu boðumunda hançeri vurmak için çözümsüz bilmeceye; boðulmamak üzere karanlýðýn koynunda sürekli, perdeledim penceremi geceye.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.