CİNAYET

“köpeklere ölüm!” diyordu emir.
boyun büküp baktý köpeðe doðru.
yaktý ellerini halkalý zincir,
inledi derinden yaþlý dað yolu.

her þey malum oldu sanki köpeðe,
sezerek dehþetin derinliðini.
döndü, son kez baktý doðduðu eve,
bir de sahibine yalvarýr gibi.

sonra da havladý öyle tedirgin
felaketten haber verircesine.
uzakta telaþlý, acý ve derin
yankýlar ses verdi boðuk sesine.

belalý vadi’ye zar zor vardýlar,
yazýn yedi porsuk boðmuþtu burda.
aylarca kalýrken yaylada davar,
oydu göðüs geren çakala, kurda…

ne çok seviyordu bu korkunç yeri,
yýllarýnýn çoðu burada geçti.
en nefis yemeði burada yedi,
en temiz suyu da burada içti.

durdular. sahibi ter döküyordu.
yüzü sapsarýydý, gözleri kan’dý.
çifteyi yokluyor hem ürküyordu,
ezikti, yýkýktý ve periþandý.

baðladý köpeði çam fidanýna
okþayýp baþýný þefkatle son kez.
akþamýn karanlýk gergin alnýna
saplandý alevli iki korkunç ses.

zincirin ucunda kanlar içinde
yatýyorken cansýz eski yareni,
aðlýyordu cani dað tepesinde:
“emir devletindi, günah benim mi?”

Sosyal Medyada Paylaşın: