GÖÇ MANZARASI
“Daðlar gerçit verin konup göçeyim
Bir daha bu ellere gelmeyesiye
Baðrýma hançerin salan elleri
Bir daha dönüp de görmeyesiye”
KARACAOÐLAN
gökyüzü bulutlu, pusarýk bir gün,
çakan þimþek yaðmura bir alamet.
hýçkýrýk, aðlayýþ, iç çekiþ ve ün
peron baþtan baþa sanki kýyamet.
acýlarla gýcýrdayan bir katar
vagonlarý bilinmeze yönelik.
içeride nemli gözler, bakýþlar…
ve bir soru: bitecek mi kölelik?
yaðan yaðmur, giden trenin ardýnca
el etmeler, kýpýrdayan dudaklar.
acý düdük narasýný atýnca
ateþten gömleðe dönen uzaklar.
ýssýz peron… lamba -sarý bir gülcük-
söylenmez sýrlarýn sýrdaþý sanki.
ýþýklar altýnda parlayan gölcük
sahibini soran gözyaþý sanki.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.