BİR AĞACIM

bir aðacým,
donmuþum dört mevsimlik kýþlarda,
yapraðýmý yel almýþ, yeþilimi soðuklar.
yanýma gelmez olmuþ dost bildiðim kuþlar da,
kimsesizim,
vakarýmda bir korkunun yükü var.

bir aðacým,
gözlerim beklemeyi unutmuþ,
ne gündüzde sevinç var, ne gecede bir emel;
her katil gün özümde bir zerreyi kurutmuþ,
çevremde
raks ediyor kucak açmýþ da ecel.

oysa ben de varlýðým, yaratýðý doðanýn,
hani benim þenliðim,
hani benim güneþim?
nerede adaleti ulu toprak ananýn,
ben hayatý tatmadan
ölmeye mi gelmiþim?

etrafta
hýþýrtýsý böceklerin, kurtlarýn,
salyalý dudaklarý aþýnmýþ sile sile.
sesini duyuyorum
kabaran umutlarýn:
“daha çok dayanamaz, devrilir bu gidiþle.”

devrilmek,
o da neymiþ? asýl aðaç devrilmez
yýldýrým vurmayýnca, kasýrga yýkmayýnca,
ecel bayram etse de,
tek bir dalým eðilmez
cehennem ateþleri, mermiler yakmayýnca.

bir aðacým,
biliyorum ölümdür mutlak sonum,
belki gövdem zerre zerre rüzgârlarda savrulur.
ayaktayým,
son günü ayakta bekliyorum,
dallarýmdan biri belki bir bayraða sap olur.

Sosyal Medyada Paylaşın: