Çetindi çað, yokuþtu yollarý ömrün, gençtik! Ýki kuru can kaldýk þimdi ten kafeste, tenha... Varsa defterde karalanmamýþ birkaç sayfa; En güzel besteyi galiba, bu son fasýlda geçtik!
Seninle yaþlanmak, evet, en güzeli bu! Yüreðimdeki tek yeþil dal; sana tutku... Aþkla sakýndýðým hoyrat rüzgârlardan; Tükenmeyen umut ve ölümüne korku!
Bu ev, ikimizden alýyor sýcaklýðýný, canlý; Koltukta ellerin, duvarda gölgen ikimizden! Ýkimiz birden bir soluyoruz hayatý, Beni arkada koyma diyorsam, bu yüzden!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.