Artýk sabah olmuyor, gün doðmuyor. Zalim, yedi düvele meydan okuyor. Suçsuz yýldýzlar da karanlýkta kaldý, “Iþýðý Kendinden” olanlar hariç…
Umut boþluðunda tüm insanlýk, “Ýnsaniyet” mahkum, “zillet” yargýç, “Zulüm” adliyesinde tüm mahkeme girdaplarý… “Hey gardiyan! Getir son ruhu soðuk zindanýndan…”
“Iþýðý Kendinden”! Kaçma adaletten, Karanlýklar ülkesinin kanunu gelir peþinden; Ya söndür ýþýðýný, ya ruhunu teslim et kendinden Ki özgürlük verelim senin de ruhuna ta ezelden…
Hey diyar-ý rumda yaþayanlar! Siz de verin bir gül karanlýk adalete, Sizin de ýþýklarýnýz sönsün! Siz de özgür olun…
Artýk ayrý gayrý yok bizim milletten, Hepimiz de özgürüz cümleten, Karanlýk emin ya adaletten! Korkmayýn! Korku yok karanlýk vahþetten! Özgürüz hepimiz…
Osman YILDIRIM 30 EKÝM 2010 Sosyal Medyada Paylaşın:
Yıldırım Osman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.