KAYBOLUYORUM
Söz yok, kelam yok, ses yok,
Sessiz rengarenk bir kýr, hiçbir þey yok.
Bir sen varsýn tek bir papatya baþka hayat yok,
Kayboldu ruhum, sen oldun sonum baþka son yok.
Dünya dert tarlasý, huzur mahþerlik bohçasý,
Sevgi kadim, ebedi ve rahmani.
Berrak bir suyun taze nazik yoncasý,
Baktýn mý bir nur, bir þafak, bir özlemdir gözleri.
Narýn mý cehnnemin, zor olacak bu rahmette,
Yoksa hüznün mü dar eder bu dünyayý gurbette?
Hayat zahir, kýsa bir rüya misali fani,
Ne kaldý ki? Kim oldu ebedi, nerde hani?
Ufuklarda hayaller, yellerde zaman batýyor,
Enharý kahra boðmuþ, en derinde firak akýyor.
Lütuf mu, merhamet mi yoksa haþyet mi bakýyor?
Gönül nuru aydýnlatýrken yolumu, seni mi arýyor?
Peygamber ocaðýnda yandýðým zaman,
Eyüp sabrýnda erdiðim zaman,
Musa asasýna dayandýðým zaman,
Muþtula gönlüne artýk gelmiþtir visale zaman.
Gel desem zor mu ebedi alemden yolculuk?
Rabbi Rahimine erdiysen yok sana acziyet korkuluk.
Nedir çekincen ruhunu mu aldý yorgunluk?
Yine gözlerinde kayboluyorum.....
Osman YILDIRIM
02/EKÝM/2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.