İSTANBUL 2

Ey þehr-i yarim!
Beni býrakma mahrum gurbetinden,
Hep özlem hep bir intizarýn içinde olayým,
Sukut mu sukut eder dilim,
Her anýþýmda nazarýný senin.
Ah!Mavi gözlü diyarým...
Bilemedim bilemeyeceðim sebeb-i özlemini,
Artýk salýnsa þu yürek
Konsa Yavuz Selim, Eyüp, Mahmut Hüdai,
Ve nice zat-ý kibriyanýn diyarýna,
Kalbimde bir aþk bir arzudur varmak,
Ve eriþip dokunmak haþmetine senin.
Bir nefes bir kokunu almak tarihten,
Ve varýp divanýna durup...
Abdülhamit’ten büyük nimettir…
Sözlerim bir manada,
Bir ufukta birleþirken isminle,
Görebilecek miyim saltanat-ý aþkýný
Bir kez daha þu fani dünyada senin?
Her an her saniye yalvarsam rabbime,
Acaba kavuþup da hakkýný helal ettirebilir miyim senin?
Ah! Diyar-ý güneþin asýrlara meydan okuyan hayaline
Ulaþabilir miyim?
Gözlerim kamaþýp yaþ akarken þu gönlümde,
Deryasý gönlünde yer bulabilir miyim senin?
Sen ki bir medeniyeti,
Bir inancý bir ruhu asýrlarca gönlünde,
Ta derinliklerinde içten ve samimi taþýmýþken,
Ben ravza-i pakine eriþip de
Gönlüne girebilir miyim?
Söyle Ýstanbul...
Aziz ruhunu yine bulabilir miyim ihtiþamýnda senin?
Gel buyur diye sedaný yine duyabilir miyim senin?
Yoksa Fatih in kýr atýnda bir hüzün,
Bir gözyaþý ile evliyalar diyarýnda,
Yasýný mý tutarým?
Bil ey koca þehir! Hayraným sana, o bükülmez bileðine…
Hatta durmak bilmeyen dökülerek halici süsleyen,
Boynuna gerdan olan þu gözümdeki parlayan inciler de mi senin?
Kadr-i kýymetini bilmemiþken senin affet beni ey sevgilim, affet beni.

OSMAN YILDIRIM

22 EYLÜL 2010

Sosyal Medyada Paylaşın: