Sen Yokken

Gün doðumu sandým herþeyi,
Doðan batarmýþ bilemedim.
Varlýk yoklukla nam salmýþ,
Sen yokken anladým.

Gül dalýnda güzel diyorlardý,
Dalýndan ayrý gurbetteymiþ bilemedim.
Zahmet çekince, hep gelmez merhamet,
Sen yokken anladým.

Ufuklarýn kýzýllýðýnda yanmak varmýþ,
Atiye bakýp mazide kalmýþým bilemedim.
Enharý herc-ü merc eyleyip yokladýðýmý,
Sen yokken anladým.


Yaðmur tane tane düþerken,
Bulutlar aðlarmýþ bilemedim.
Gönlüme kalbini koyduðumu,
Sen yokken anladým.

Edebiyatýn edeb-i hayattan geldiðini,
Sen öðretmiþsin bilemedim,
Þimdi þiirlerime ram olan ruhunu andýðýmý,
Sen yokken anladým.

Tüm envarý karanlýða gömdüðümü,
Zulmün zilleti ayan etmiþ bilemedim.
Her nimeti külfetiyle sevmek gerekmiþ,
Sen yokken anladým


Kahfeyi þekersiz içtiðimi söylerdin,
Þekeri tatsýz etmiþim bilemedim.
Yine gün doðumunu izliyorken,
Þimdi gün batýmý olacaðýný da anladým,
Ama sen yokken…

Osman YILDIRIM

03 EYLÜL 2010
Sosyal Medyada Paylaşın: