ŞİİR

bir serap kovalar gibi hep onu kovaladým,
daðlar aþtým, çöller geçtim, kolay yollar seçmedim.
rastladýðým çeþmelere yaklaþmadým tek adým,
kullanýlmýþ taslardan da bir damlacýk içmedim.
öz kuyumu aradým ben, öz suyumu aradým,
bir serap kovalar gibi hep onu kovaladým.

dudaklarým hâlâ çatlak o korkunç susuzluktan.

vefalýdýr umuduyla inandým gecelere,
belki dedim getirirler beklediðim hayali.
bekçi yaptým gözlerimi daðýtarak bin yere,
ýþýk koydum beþyollara devþirip son mecali.
küstahlýkla suçlayarak darýldým da sehere,
vefalýdýr umuduyla inandým gecelere.

gözlerim kan kuyusuna döndü uykusuzluktan.

veda etmek istiyorken sisyphos çilesine
kapanarak zindanýna simsiyah bir bürgünün,
nasýl oldu bilmiyorum, daldým bir kuþ sesine
ve anladým feryadýný o tanrýsal bülbülün.
dedim ki: “bu haykýrýþlar acep onun nesine?”
veda etmek istiyorken sisyphos çilesine

yine onun çaðrýsýný iþittim sonsuzluktan.



Sosyal Medyada Paylaşın: