birazdan babam gelcek ve ’yine ne yaptýn’
diye soracak,
boynum bükük kalýp, dilim yine susacak,
gözlerimi sakladýðýmý için kimse anlamaz ama
caným çok yanacak...
’sevgi’, inþaat tuðlalarýnýn
boþ kalan yerlerini doldurmuþ
yankýsýz bir sesti...
’utanýþ’, elbisesindeki yamayý gizlerken
bir çift göze yakalanan yetim bir kýz çocuðunun
pembe ve siyah karýþýmý tozlu yanaklarýna
gözyaþý deðerken aynada kendini görüp,
aynayý ters çevirmesiydi...
’üzüntü’, sadece ölümdü...
ve ’yanýlgý’, haramla teyemmümlü ellerin
semaya kalkýp dua adýyla ve çatýk kaþlarla
Tanrý’ya emirler yaðdýrýþlarýn
kabul edileceði fikriydi...
söyle baba...
sen beni tuðla boþluklarýna
sýðacak bir ses kadar mý sevdin...
ben o yetim kýz kadar çok utandým,
kendimden çevirdiðim aynayý sana gösterdim,
ayna ikna eder de, tek elle de olsa sarýlýrsýn diye,
kaþlarýný çattýn bana...
kefene sarmadýn ama çok üzdün, yani öldürdün beni...
ve ben Tanrý’ya dua ederken sen kabul etmedin,
yanýlttýn baba...
SELÝM YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.