kan

.



hayatýn;

çoðu kez isyan soluduðu kuytu sokaklarda
kan ile yýkanan kadýnlar suçludur hep
tanýktýr sancýlý gülümseyiþlerine ýssýz duvarlar
asaletin yüzünde okunurken gece
sýyrýlýnca güneþin perdesi
üþürdü dizelerle son nefes/i




çýplak vakitlerin oyunuydu eðri boyunlu gölgeler
aðaçlar diktiðim göðün altýnda
özleme saklý tavan arasýndan
özü bozuk sözler sýzardý
sýzardý da hiç silinmezdi izleri




suya þiir yazanlar aðlardý gizli gizli
kasýklarý gergin cýrcýr böcekleri
ve karanlýðý yakan ateþ böcekleriydi hayatýn rengi
ki her zamanki gibi kanla karýþýk yaðmurdu sesleri
diri tenlerinde ölüm saklý gözleri yanardý ýþýl ýþýl
yarýsý da gri gölgeli




sýðmazken göðsüme çýrýlçýplak kalmýþ ruhlar
þuursuz bir tas þaraptý dilimdekiler
ve sormayýn artýk
uçurum hayatlý renk ahenk kelebeklerini
bana soru sormayýn
bakýn hayaletler kaçýrýyor sözlerimi




siyah örtü altýnda saklanýrken ölüm
kanlý parmak izleri dokunur mezar taþlarýna
rüzgarýn eteðinde yok olur sesim
ve bir avuç topraða sýðacak kadar anca bedenim
hasret yorgunuyum gün ýþýðýna
beni anlasana gün yüzüne düþerken
anlasana




derinlerden ses ver þimdi
gerçeðin gözlerinden bakan delikan
kim öldürdü beni söyle
secde eden servi aðaçlarý altýnda
hýçkýrýklý sesimi kim susturdu










Sosyal Medyada Paylaşın: