kabir

.



bu rüyâya açýlýyor kapý
damarlarýmda a/kan sesi
ya bozarsa rüyâyý nefesi



geceyi karartýyor sokaklar
anlamsýz bir yabancýyým
orada doðmadým
ötesi hiç yok



iri gözlerinde uzuyor bacaklarý kadýnýn
sigarasýna saklý esrarýnda
geceli saçlarýný kefenliyor ay ýþýðý
hazýrlan ey yüzüm, hüznüm
yýkamadan yaðmurlar tendeki
afrodizyaðý



mühürlenmiþ cesaretli gözleri
binlerce kez müjdelenen kýyamette
yalnýzlýktý her parçamda acý
aðýz aðýz çýðlýk
semâzen dünyanýn eteðinde
düþün ayný tünelin sonunu



kan yaðýyor k a n
göðsümde o hâr ateþ
âsâsý yýlan baþlý
yükselen dumanlar tanýk rüyâyâ
bambaþka mevsimde varmýþ
ve kokusu sen
yücesin yarattýklarýnla
avuç içlerinde dudaklarým
beyza beyza, fersah fersah
beyaz örümceðin aðýnda göz incisi
dökülen yüzümde yaþ deryasý



ne güzel utandým yine
“þüphesiz Allah’ýn azâbý çetindir”
ismiyle böldü Musa ömrün denizini
karanlýk çadýrlar aklanýrken semada
Burak atýyla yükselenin avuçlarýnda
aydýnlanan yüzünü gördüm annemin



günlerden en iyisiydi
dönecek yerleri yoktu;
döndüler.
onlar burada
yüzü olmayan gölgelerde
tekrar ede ede ve sýðýnarak
geceye, gölgeye ve ölmüþ annesine
Lâ ilâhe illâllah



karanlýk kabrimde
düþler tezahür
yeniden dirilmek gibi fýsýldýyor
sev beni seviþ benimle ölüm
kolay korkmam
sarýlmak isteyenden ben


Sosyal Medyada Paylaşın: