hakkýný verebilmekti kalemin
utandýrmadan yüzünü kaðýdýn
dizeler yazabilmekti edebi(ha)yattan
en onurlu cümleleri sarf edip
þerefini yere düþürmemekti
þairin marifeti...
ihanete uðratmadan tek harfi
göðsünde taþýyabilmekti
sadakatin yükünü...
fikrinden olmayaný
defetmek deðildi sevmek
baðrýna basabilmekti sövmeden
ve tükürmeden hiç bir ýrkýn soyuna
el uzatabilmekti hakikat...
siyahý yermeden
beyazý övmekti aslolan…
bütün hüner
renklerin cazibesine saygýyla eðilmekti
hoþgörüyü çiðnetmeden ayaklar altýnda
her satýrda sevgiyi anlatabilmekti halkýna
þiir dediðin!
yalnýzca meþkten ibaret deðildi kafiyesi
arsýzlýðýn lüzumu yoktu
yokluk içinde umut ararken kimsesizlik
ve çaresizlik pusu kurmuþken yollara
peþine düþülmezdi ne aþk’ýn, ne de sevda’nýn
rezil-i rüsva etmeden duygularý
noktaya fýrsat vermeli
küstürmeden kaðýdý, kalemi
ve inkar etmeden hiçbir milletin kelamýný...
Cömert Yýlmaz