yýllar önce verdiðin
resmine baktým bugün
sen böyle miydin?
her teli farklý kokan rengarenk
ve upuzun saçlarýn...
aðlayýnca bir baþka güzel olan,
gülünce annesinden elma þekeri parasý
alan bir çocuk gibi
mutluluk doluþan gözlerin...
tebeden bakýlýnca
defterimize çizdiðimiz kalpleri süsleyen,
sýraya dizilmiþ kan damlasý kirpiklerin...
aya ismini veren hilal kaþlarýn...
seni seviyorum dediðimde utanan kulaklarýn,
kýzarmýþ bir çember oluþturan öpülesi yanaklarýn...
ve nefesinden süzülen tüm sözlerin annesi,
geceyi aydýnlatan diþlerinin örtüsü
o pembe dudaklarýn...
yýllar sonrasý þimdi...
nasýl deðiþmiþsin bir bilsen,
yanýmda olsan da
bu halini bir görsen...
saçlarýn deðiþmiþ;artýk her teli,
çekmecemin naftalinli kokusu,
her biri ayný renk rüzgarýn buðusu
ve boynu bükük bir dal gibi kamburumsu...
gözlerin deðiþmiþ;ister aðla ister gül
ne fayda,bakýlmýyor iþte...
kaþlarýn ve kirpiklerin deðiþmiþ;
neresinden bakarsan bak ayný,
her teli ucu bitmiþ bir kalemle atýlan noktalar gibi,
hangi göz bakarsa baksýn,
dibine ölüm denmiþ dipsiz kuyular gibi...
bir de ay artýk beðenmeyip deðiþtiriyor
kaþlarýndan aldýðý hilal ismini...
kaç kez seni seviyorum dedim utanmadý kulaklarýn,
yine çember oldu ama bu haliyle
hiç öpülesi deðil yanaklarýn...
dudaklarýn da deðiþmiþ;anneydi ölmüþ,
yine diþlerini örtüyor da rengi bükülmüþ....
þimdii...
söyle bana bir karede nasýl bu kadar deðiþtin,
sakladýðým o daracýk yerde,
seni bu denli deðiþtiren kimle seviþtin,söyle eyy yâr...
ya da sus,bir kare deðiþmez ya,gözüm ihtiyar...