Ýçimdeki mezarlara güller ekiyorum bu gece, Bu gece ne ilk ne son kez kokluyorum Üzerinize attýðým topraklarý. Yaralarým kalýn kabuklar altýnda Gizli kanamalarla sýzlarken, Sitemli suskunluðumu salýyorum soðuk duvarlara. Camlara yazýlan baþ harfleri silinmiþ, Yalnýzca kangren yalnýzlýðýmýn Çaresizliði Parmak izlerimde kalan.
Nereye sürsem elimi yalnýzlýk bulaþýyor, Aynalarda parçalanýyor göz bebeklerim. Sýký bir tokat atýp Gördüðüm sureti yerle bir etme arzusu, Kendimle verdiðim kavgada Maðlup sandalyesine oturtuyor beni. Ben bana düþman, ben bana yenik
Hiç biriniz kýramazdýnýz hayallerimi Ben ellerimle önünüze sunmasaydým, Hiç biriniz gidemezdiniz Ben gururumun avuçlarýyla Ardýnýzdan el sallamasaydým. Ben kýrdýrdým, ben gönderdim ben ben ben! Ne umudun mavisi ne içten bir tebessüm Siyahlara bulandý sevda.
Ruhum arafta üryan, ruhum ürkek, ruhum ýssýz Oysa mavi gülüþlü tablolarým vardý, Soðuk duvarlarýn kalbine mýhlayýp Umuda bulayacaktým dört bir yaný. Yalnýzca baktýnýz görmekten acizdi gözleriniz,
Hiçbir lisana sýðmayan sevdamý destan yapacaktým Bana bir adým atan ayaklarýnýza. Yalnýzca dinlediniz hissetmekten acizdi yürekleriniz. Ýçimdeki mezarlara güller ekiyorum bu gece. Bu gece ilk ve son kez aðlýyorum, Ýçimde öldürdüðünüz geçici varlýklarýnýza… Sosyal Medyada Paylaşın:
Zayi Mavi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.