Atladýðým uçurumlardan yere çakýlacakken Korkuyla uyandýðým yaþamla ölüm arasýndaki Tarifsiz çizginin sonuna vardým. Bir an bile korkmadan býraktým kendimi Rüzgârýn yaðmurla karýþýk estiði Üþütüp, ýslattýðý o karanlýk yükseklikten.
Yirmi sekiz yýl süren týrmanýþým Saniyeler süren hýzlý düþüþümle parçalara bölündü. Ne kadarda boþmuþ; Dolu dolu aðladýðým onca keder. Neredeler sevdiklerim? Neredeler seviyorum diyenler?
Anne! Minicik bedenimle içinden koparken, Canýna sapladýðým acýyý hiç tadamadan Dibe vurmuþluðumla acýyor her hücrem. Ýçim, dýþým kan revan… ‘’anne olduðunda anlayacaksýn’’ Dediðin anlamlarý kucaklayamadan yittim. Affetme beni! Ben hiç affetmedim þefkatten yoksun ellerini.
Baba! Doðuþumla yüreðine inen o tatlý sýzýn, Büyüyüþümle bir çýnar gibi köklenirken Devrildi üzerine kýrýk dallarýnýn acýsýyla. Senin omuzlarýndaki o aðýr dünyayý, Senin gibi dimdik taþýmak isterken ezildim altýnda Yaþamayý baþaramadýðým yalan dünyanýn. Öyle çok sevdim ki Avuç içlerinin saçýmda býraktýðý ilahi sýcaðý. Bir tutam kopar saçlarýmdan öyle göm beni…
Dostum! Ýçinde haykýran keþkeler karýþmasýn gözyaþýna. Öyle çok keþke dedik ki; Diriltmek için içimizde öldürülen O masum çocukluðumuzu, Kabullen artýk ölenin geri gelmeyeceðini… Kaldýr göz kapaklarýmý son kez bak; Güllere benzettiðin ýslak bakýþlarýma. Son kez sarýl öyle göm beni…
Ve sen sevgili! Uðrunda yaþayacak kadar sevmiþtim seni. Her gün biraz daha ölüme düþen aklýmýn son cinnetiydi Yaþama hakký vermediðin sevgin. Sarýlma, aðlama, suçlama kendini… Helalde etme yaþarken haram kýldýðýn hiçbir þeyi. Bir kerecik öp alnýmýn soluk ortasýndan Senli hayallerimin kýrýklýklarýyla göm beni…
Anne, baba, dost, sevgili; Düþüme düþen ölüm aný kadar Heybetli sevdim her birinizi… Düþümde dahi göremediðim Yaþanýlasý günler için Affedin beni!
Rukiye Kul (ZayiMavi) Sosyal Medyada Paylaşın:
Zayi Mavi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.