O BİR KADIN...?

yalnýzlýðýn ertesinde seyriyen gün sancýlarýdýr ona özgürlük
takvimsiz yapraklardan dökülen her ömür
bir tutsak
tükenmez kara bir sonsuzluktur ona düþ kurmak
oda

kadýna yasak!

suskun bir yokluðun ayak sesleridir iliksiz iffetinde gezinen
ve
terkisine aldýðý can kýrýklarýdýr göðsünü yaran
tatsýz bir yaþamak oturmuþ içinin en metruk köþesine
bir varlýk atýyor iþte
tam göðsünün þurasýnda
kim bu yalancý?
dedi kadýn kendine
zil zurna dolaþýyor c/ismi bozuk yabancý

acý ile içimde

kapýlarý kilitli bir yorgunluktu sessizliðin bir diðer adý
soysuzluðun ta kendisi
ellerim soðuk
lime lime içim bu gece
üþüyorum
üþüyorum ey yabancý

dedi kadýn illetle

kan yalamýþ mayasý bozuk kaldýrýmlarý
ve sokaklar kezzaplý namus kokusu
dudaðýnda kurumuþ dipnotsuz son ruj izi
onun son korkusu
yaþamak zývanadan çýkmýþ bir gün/ah
yinede
þarkýlarý var bu þehirde hala adýna kurgulanmýþ
ve bestesinde o

lal olan g/özleri yýkanmýþ

kadýnýn gözlerinde bekliyordu ölüm
vedaya kurgulanmýþ her gün batýmýnda
kara bir ikindi vaktiydi düþen son zulüm
gölgesi kýrmýzý topuklarýndan döküldü þehre hayasýz yüzü

þuh bakýþlý günahlar tam bir eceldi

þaþmadý ihanet
vurdu kadýný iki kuruþ etmez son yalan muhabbet
acýdý içinde sessizce hayret
ah!
yüz karasý terkedilmiþlik ve yalnýzlýk dedi

ne çok güzelin canýna bedeldi

ýssýzlýðýn senfonisi büyüdü aðlayan gitmelerin nabzýnda
ve besteler doðurdu inatla içinin naz makamýnda
bir rüzgar esti sonra kadýnýn sol kasýðýnda
mor mühürlü gamzesinden döküldü nedamet

ve yýkýldý indiði son durakta celladý olan ihanet

sokaklarýn canýný kustu gecenin bakýþlarý
ve
öldü gözleri önünde kadýnýn koca bir insanlýk
kimliðini silen dünlerden arta kalan bir sancý gördüðü varlýk
ölümün kapýsýna diz çökmüþ yurtsuzluk
soruyor yinede kendine

kim(de) sin sen insanlýk

ütopyasýnda sýrlaþan þarkýlar yýrtýyor özgürlüðünün ceplerini
ve iþte çözülüyor ezberi nihayet
onun önünde koca cansýz bir tarih
bizans kanýný içiyor haliçin gözlerinden
ve gerdanýndan asýlmýþ bir genç kýzýn ahý parçalanýyor anlýnda
dökülüyor kýrýk aynalarýn y/aralarýndan
yýrtýla yýrtýla geçiyor Ýstanbul su(r) larýný
göðsünde mor bir mühür
ayaklarý kýrgýn
kýz kulesine dikip sonsuzluk bakýþýný
ölmemeliyim der gibi

teselli ediyor kendini

yarým kalmýþ hülyalarý düþüyor þehrin gözlerinden
ve ölümleri yutuyor bir can uðruna dilsiz son mezar
saçlarýný topluyor omuzlarýndan mavi kanatlý son melek
aðlýyor kadýn

ve gömülüyor sualara bütün çirkin özgürlük


her soðuk ölüm yeni bir hayat doðururken bir mezar taþýndan
asýp tüm þehirleri göçüyor kadýn kendi içinden
gece haykýrýyor gerçeði paslý beyninden þehrin
ve dökülüyor ölüm kýrklý bir bebeðin gözünden
vurmalýsýn þimdi yýldýzlarý göðsünden

ve yaþamlýsýn artýk kadýn sen...


Sosyal Medyada Paylaşın: