Unuttuysanda, Unutmadım...

Sustuysam,
Senin kendine bir þeyler araman haksýzlýk olurdu,
Basitleþmiþ sevgi sözcüklerinin altýnda…
Kirlenmiþ dudaklarýn kendine söyleyeceði sözleri kulak ardý edip,
Kimsenin bilmediði bir benlikte kendimi dinliyorum…
Senin için kaybedilmiþ bir savaþtan geriye kalan tek þeydi,
Benim kimsesiz çocukluðumda büyüttüðüm umutlarým…
Söz verdiðim yüreðin konuþup da sesini kimseye duyuramamasý,
Ýçimden yükselen acýlarýn kimliðini oluþturuyor seni kaybettiðim yüzümde…
Yarým kalmýþ sensizliðimin bir uçurum dibinde son bulmasý,
Sanki tüm heveslerimi sana varmak adýna kirletme çabasýnda…
Þimdi sessiz kalmamýn bir anlamý olduðunu düþünüyorsun…

Gözlerim de gördüðün seni herkesten saklamak için veriyordum tüm uðraþlarý,
Oysa sen,
Ýhaneti sana tercih etmiþ gibi bakýyordun,
Kirpiklerimin arasýnda kaybolmuþ gözlerime…
Kim geldiyse tarifsiz bir adý olan benliðime,
Senin gibi gitmiþlerdi iþte…
Her gidiþ iç yakan bir yalnýzlýða mahkum etmiþti beni…
Unutmak seni hiç sevmemekti kendimce,
Ama bunu sana söylesem geliþine bir neden olmayacak…
Yine de sen unuttuðumu bil ve sevmediðimi düþün demek istiyorum,
Ama sen zaten hatýrlamakta güçlük çektiðin isimlerin arasýna çoktan eklemiþtin beni…

Ben her gece seni düþünme zamanlarý veriyorum kendime,
Kurduðum küçük dünyamda sen bilmesen de,
Varlýðýný yaþatýyorum…
Ve parmaklarýmý saçlarýna dolayýp,
Defalarca seni seviyorum…


”Nice kendini öldürme intiharlarý denedim,
Ama ölmek için sana geç kalmak gerekiyordu…”


Þair Ceketli Çocuk / Mart
Sosyal Medyada Paylaşın: