zamansýz uyandýrýlan bir sabahta düþürdük yarýnýný kaybetmiþ günlerimizi
ben yedisinde öksüz kalmýþ mumlarýný söndürüyorum hala ömrümün
sen detone bir þarkýnýn nakaratýnda tekrarlanan saatlerimi topluyorsun
ardýna düþüp fallarda iyi niyetle söylenen uyduruk cümlelerin
inancýný yitirmiþ bir mucizenin kulaðýna fýsýldýyoruz iyi dileklerimizi
oysa kalbi yeþil yosunlar kaplamýþ kirli bir deniz dibiyim
yüzeyimde çýrpýnan isimsiz ölü balýklarým
pullarýma zamansýz ölüm meleði konmuþ gibiyim
üzerime gölgesi düþen güneþe bile dokunmaktan korkarým
belki de gökten hiç düþmeyecek üç elmanýn kurtlanmýþ hikâyesiydik
ben korkularýma yenik düþen karanlýk elbiselerini giydirirken gecenin
sen tuvâle utangaç yanlarýnla durmadan açýk maviler çiziyordun
aslýnda sahibince þansýzlýkla yazýlan böyle tatsýz bir þiirin özetiydik
ne ben satýrlarýn yarattýðý mutsuz sonlarý dize getiren kahraman
ne de sen masalýn sonunda Mecnun’u çöllere düþüren Leyla olabildin
hafýzasýný kaybetmiþ bir biyografide kalbi duran saatlerdik
künyesi daðýlmýþtý cenazesi erken kaldýrýlan ömrümüzün
cehennemi kiralýk iki dünyanýn gönüllü mültecisiydik
sabrýný yitirmiþ duraklarýn dudaðýna oturup
topraðýmýza derviþlerin dilinden okunacak
umut filizlenen bir fatiha menekþesi bekledik
þimdi;
alnýmda ki çizgilere kalbimden çýkan kanla bir tufan baþlattým
ruhumun ikiz kardeþiydi ay bulanmýþ gözlerim
yaþam kaç merdiven
ölüm kaç meridyen
ve dört mevsim kaç farklý serüven taþýr bilirim
ben kutsanmýþ yalnýzlýklar varisi
imkânsýz aþklar havarisi
ölümün aðlayan sesiyim
aþkým kadar nefretim
aklým kadar deliliðimde büyüktür
bakmayýn her hikâyenin sonunda gömüldüðüme
son sözüm mezar taþýna düþmeden
yeniden dirilirim
göçebeliðe tutkun karlý bir daðdýr yüreðim
sevmesini bildiðim kadar
sevdiðim için ölmesini de bilirim
Faik Danýþman