I-
ezgilerin dili ile çiziliyor kavgacý suretim…
II-
bütün aþýklardan özür dileyerek geçiyorum
ölüme doðru yürüdüðüm yolculukta…
III-
aþka inançsýz büyüyen çocukluðumu
imansýz ve tövbesiz kullara adadým
gençliðimi günahlarýna kefil ederek…
IV-
eylülün sýrtýnda kamburlaþýyor geçmiþim
annemin gözlerinde biriken sabrý
döküp avuçlarýmýn içine, yudumluyorum
bir gün mavi ile yollarýmýz kesiþir diyerek…
V-
hüzünlerimi yüzüne sürüyor usulca
ömrümü omzuna yasladýðým Ankara’m
biraz daha gri’ye kaçýyor yaþadýðým þehir
beyaz bir mintanla ödüllendiriyor garipliðimi
kalbimde esen rüzgara kol kanat gererek…
VI-
sonra korkularým depreþiyor ince sýzýlarla
yaþamadýðýný yazan/yazdýðýný yaþa(ya)mayan
aþk þairleri takýlýyor aklýma, susuyorum
ve ateþler kusuyorum aðýz dolusu
sevincim nefrete, gülüþüm öfkeye gebe kalýyor
film baþa dönüyor, yine ayný sahneleri izleyerek…
VII-
yedinci basamakta nihayete eriyor nefesim
hýnzýrca göz kýrpýyorum koyulaþan dünyaya
zaten, sanýldýðý kadar da aydýn deðildi fani
deyip, kendimi teselli ediyorum aldýrýþ etmeden
topraðýn koynuna sokulup bütünleþiyoruz sevgiliyle
yedisine yetmeden yiten kardeþimin ellerine tutuþturuluyor
inandýrýldýðý yalanlardan tek1 doðruya sýðýnan ruhum…
Cömert Yýlmaz