BİR KADIN YAŞARDI

Bir kadýn yaþardý bir zamanlar bu sokakta,
Yüzünde toprak misali çatlak,
Gözleri sönmüþ ufuklar gibi,
Ve mor dudaklarýnda hep yalnýzlýk çiçekleri olurdu.
Gümüþ teller dolmuþtu gece kadar kara saçlarýna,
Buruþ buruþ elleri,
Titrerdi,
Tutarken yüreðini...
Bir kadýn yaþardý bir zamanlar bu sokakta,
O da doðmuþtu bir tarihte minik bir bebek olarak,
Onun da ana babasýnýn gözleri gülmüþtü doðarken,
O da umutlar ekmiþti gönül tarlasýna,
O da gitti okullara,
O da dinledi masallarý soðuk kýþ gecelerinde,
Sýcacýk sobanýn baþýnda.
Ve bir gün geldi o da sevdi delice,
Gizli gizli buluþtu sevdiðiyle,
Mor menekþe pastanesinde,
Tek istediði sevdiðine kavuþmaktý,
Sevdiðinin adýný kazýdý yüreðine,
Ve düþleri bir kibritte yandý,
Bir poyraz uçup savurdu ikisini de,
Acýmasýzca,
Çok uzaklara...
Ve hep özledi,
Ve hep bekledi,
Ve hep düþledi,
Ve hep sevdi,
Ve hiç unutmadý gönlündeki sevdasýný...
Sonra bir tamirciyle evlenip gitti,
Çok uzaklara,
Ýki gözlü konduda yaþadý,
Küçük bir kasabada,
Ýki çocuðu oldu,
Erkek,
Zaman durmuþtu artýk,
Zamansýz yaþýyordu kadýn,
Gömmüþtü takvimleri geçmiþ yýllara,
Artýk düþleri anlamýný yitirmiþti onun için.
Artýk beklemiyordu hiç kimseyi,
Artýk gülmüyordu yüreði...
Ve yýllar geçerken bir çentik atýyordu yüzüne,
Gözlerine,
Saçlarýna,
Ýlkbaharken sonbahara dönüyordu,
O zaman yoktu,
Sýkýþmýþtý yüreði.
Artýk mehtaplý gecelerde dolaþmýyordu,
Yaðmurun altýnda haykýrmýyordu sevdasýný,
Artýk yazmýyordu gönül dolusu mektuplarý,
Artýk beklemiyordu umutlarýný,
Çoktan ölmüþtü,
Gönlündeki kanadý kýrýk kuþ.
Ve yapayalnýz kaldý bir gün,
Dalýndan kopan bir yaprak gibi,
Savruldu boþlukta,
Dolandý durdu sarhoþ,
Konmak için sevdiði yüreðe,
Ama hiç konamadý sevdiði yüreðe...
Ve bir gün tüm þarkýlar sustu,
Tüm rüzgârlar dindi,
Tüm kuþlar çekip gitti,
Gönül kuþunun peþinden özlediði ülkeye,
Sevdiðine,
Sevdasýna gitti,
Sessizce...
Bir kadýn yaþardý bir zamanlar bu sokakta,
Artýk yaþamýyor...
ONUR SANCAK










Sosyal Medyada Paylaşın: