BİR TREN YOLCULUĞU

Küçücük bir tren odasýnda,
Sekiz kiþi,
Yere sere serpe yatmýþ çocuklar,
Saçlarý darmadaðýn ve kirli,
Sümükleri akmýþ,
Yanaklarýnda kurumuþ sümükler.
Fýndýk toplamadan dönüyor iþçiler,
Elleri çatlamýþ ve kanýyor.
Hepsi yorgun,
Hepsinin beli bükük,
Hepsinin çatlak ellerinde bir avuç çaresizlik,
Hepsinin gözlerinde yaðmur bulutlarý,
Hepsinin dudaklarýnda hýrs.
Kahretsin diyor,
Kan çanaðý gözlerle dýþarýya bakýp adam,
Sigarasýndan bir nefes çekip.
Yeniden dalýyor gözleri uzaklara,
Belki de sýlasýna doðru havalanýyor gönlü,
Geride býraktýðý karýsýna çocuklarýna uçuyor.
Baþýndaki soluk yemenisiyle aðzýný kapatýyor gelin,
Karný burnunda,
Kucaðýnda emen bir çocuk,
Yanýbaþýnda iki tane,
“Erim askerde” diyor herkese,
bir düþ kuruyor,
sýcacýk,
sonra sönüyor gözlerinin feri,
bezgin bakýyor dýþarýya.
Ve yaþlý bir kadýn,
Cebinden tütün tabakasýný çýkarýyor,
Bir sigara sarýyor kendine,
Diliyle yapýþtýrýyor.
Eski bir çakmakla yakýyor,
Birkaç kez çaktýktan sonra.
Kazandýðý parayý düþünüyor,
Ýçi ýsýnýyor.
Belki bir entari alacak mor çiçekli,
Belki de askerdeki oðluna gönderecek kimbilir.
Diðer ikisi saatlerdir uyuyor,
Umurlarýnda deðil dünya,
Ve hiç bitmeyen horultularýyla,
Birkaç kez düþ görüyorlar gülümseyerek.
Küçük tren odasýnda sessizlik dans ediyor,
Arsýzca...
Ve karanlýk yavaþ yavaþ daðýlýyor,
Tren duruyor.
Herkeste bir telaþ,
Koþuþturuyorlar.
Ellerinde valizler,
Býrakýp tüm düþlerini geride,
Gidiyorlar,
Amaçsýz...

ONUR SANCAK



Sosyal Medyada Paylaşın: