BEN BİR KÖY ÖĞRETMENİYİM

Ben bir köy öðretmeniyim,
Her sabah açar çiçeklerim,
Ben sýnýfa girince.
Bilgimle sularým her birini sýmsýcak,
Kirli yüzünde ýþýl ýþýl iki göz parlar,
Sümüðü akar,
Elinin tersiyle siler.
Doðuda Sýtký’sý, Hazal’ý,
Batýda Ali’si, Fatma’sý,
Hepsi bilgiye açtýr.
Daha der öðretmenim,
Daha öðret,
Anlat bana,.
Anlat ki yarýnlara emin adýmlarla yürüyeyim.
Anlat ki eðilmesin boynum kimsenin önünde,
Anlat ki ben olayým yarýnýn doktoru, öðretmeni, mühendisi.
Ve geçerim kara tahtanýn baþýna,
Çiçeklerimin önünde,
Büyüdükçe büyürüm,
Devleþirim.
Saatler yetmez bana.
Daha,
Daha anlatmalýyým daha.
Aksa gözyaþlarý,
Burkulur yüreðim.
Tutarým gözyaþlarýný avuçlarýmda.
Ve hep aynýdýr çiçeklerimin gözlerindeki parýltý,
Hep ayný þeyi mýrýldar dudaklarý,
“Seni seviyorum öðretmenim.”
Hiçbir fýrtýnayla yýkýlmasýn okulum,
Kýrýlmasýn kalemim,
Solmasýn gönlümdeki papatyalar,
Okusun Ayþem,
Yazsýn Memedim,
Ben onlarla ölümsüzleþirim,
Yolsuz,
Susuz,
Umutlarýmýn yeþerdiði bir köyde,
Ben bir köy öðretmeniyim.

onur sancak



Sosyal Medyada Paylaşın: