ATEŞTEN TOPLAR DÜŞTÜ BAĞRA

vururken saat son tiktaðýný
kanadýyla saramadý dünya acýyý
sözün büyü(sü)cüsü mavi ýþýk sönmüþtü

dünya deðirmeninden uçup gidemeyen
kanadý kýrýk, ürkek güvercinler kaldý arkada

soldu cennet bahçeler
sarý sýcak zaman durdu
durdu dünya
uðultusundan baþka bir ses duyulmuyordu
aðlýyordu gökyüzü, hýçkýrarak aðlýyordu…

aralýk kalan kapýda
bir heykel kadar taþ/tý manâ
yaþanacak ne çok þey vardý oysa !...

hiçbir dudaða deðmesindi artýk yaþam
kasvetinde çýldýran günü
bir tabanca sesiyle susturdu adam!
þimdi, beraber çýkacaklardý han kapýsýndan

oluk oluk taþtýlar
acý seslerin rüzgârýyla
günden, kara geceye doðru aktýlar aktýlar...

aktý /apak/ bir çarþafýn altýnda
ölmeyecek…
uðrunda ölünecek ADAM !

gidiyordu, kaðný ayaklar ile
mecâlsiz eller üstünde
baðrý yakan
ateþ toplarý patlýyordu dört bir yandan…

er geç gidilecekti ya
“her ölüm erken”di
lâkin bizim için bu ölüm, en erken idi !...

(…gelebilsen yeniden Samsun’dan gür sesinle…ne çok ihtiyacýmýz var SANA bir bilsen !…)


Hâdiye Kaptan

(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.


Sosyal Medyada Paylaşın: