HAYAT BOŞ

geçen geçti, ýþýðý her seferinde kýrpýp
ev eksilmeye baþladýðýnda
ölüm gibi sustu gün

ýssýzdýk ve duyulmayan yürek sireninden
bir alev yalazýndaydý bedenlerimiz
ve kendiliðinden düþüyorduk kendimizden

olsa da olur, olmasa da aldýrmazlýðýnda
önümüzde eðreti bir hayatýn silik resmi
ýþýksýz /kör pencerede duran nefesler

gözlerimizde bir renk körlüðü
ve her sokakta bir korku aralýðý býrakarak
alýp gittiler sizi

savrulup her tarafa birileri
yollardaki yalnýz aðaçlar gibi /arkadakiler
ayrýkotlarýna dönüp
sevgisiz, birer birer daðýldýlar hepsi
bize kalan, gece ile gün ayný þimdi
içimize musallat olanlar hâlâ yýðýlmadalar…

yýkýntýnýn içinde kalanlarda
bir yanýk metal kokusu ve aðýzlarda pas tadý
ne yarýn var bakýþýmýzda, ne de olacak

her soluk ân/a baðlý
sürmekte güz aynalarýnýn sarý yansýsý
bir yerdeyiz ki, varla yok arasý...

sanki, daha dün çocuktuk
unutsam kendimi
yine bir körebe oyununda olsam
açtýðýmda gözümü, her þey yine eskisi gibi…
perili evin korkusundan kaybolanlar
meðer ne güzelmiþ hayat o zamanlar
ayrý bir cennet, her köþesi

camýn buðusunda yazýlý mutlu isimlerimiz
anne tadýnda yemekler
kocaman bir yemek masasýnda
hayata iþtahlý, onca çatal býçak sesi
babamýn geliþine iþaret, kapýdaki öksürük
bilmeden büyüyeceklerini çarçabuk
koþturan çocuklarýn bitmeyen telaþý

sabýk incir aðacýnýn, yüzümdeki izini görüyorum aynada
nasýl geçti, inanmak zor
görülmüyor pustaki hatýralar
geçmiþin bahçesinde, yitip gitti çocuk gülüþlerimiz
denizlerim sisli, yollarým puslu
çýkýlmýyor hiçbir yere

acýyarak gülüyorum b e n i m ben diyenlere
herkes ayný mevkide kalýyor sonunda
tahtalý köyde, bir selvi altý hepi topu



Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.


Sosyal Medyada Paylaşın: