Ben çýkmaz sokaklarýn Dar kaldýrýmlarýnda Sevgiyi dilenen bir yetimdim Bir dilenciydim görenlerin gözlerinde Üzerimde yamalý bir pantolon Ve yýrtýk ceplerinde sevinçlerimi taþýdýðým eski bir ceket Ayaklarým çýplaktý Ve siyaha bulanmýþtý Elim Yüzüm Gözüm Bazen çocuklarýn neþesi Bazen de umutsuzluklarýn misafiri oluyordum Terk edilmiþ Pencerelerinde cam yerine hüzünlerin savrulduðu Yýkýk Dökük Viranelerde Dalýyordum tüm sessiz uykulara Aç oluyordum çoðu zaman Ve bir çocuk þefkatinde arýyordum Anne sýcaklýðýný Koþuyordum Bilmediðim Adýný duymadýðým Duyamamaktan saðýr olduðum yalnýzlýklara Mir çekmiþlerdi sanki gözlerime Ve ben isteyerek görmüyordum baharýn çiçeklerini Yalnýzdým Açtým Uykusuzdum Yarý çýplak Koþuyordum Koþuyordum Kaçarak Tüm yaþanmýþ gerçeklerin Ardýndan…
Þair Ceketli Çocuk
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özgür Havuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.