“Duymasa hiç kimse þair gönlümün sende karar kýldýðýný
Ve içimin þerha þerha yarýldýðýný sen bilsen yeter
Bir gün duysan bittiðimi, tükendiðimi
Çýkýp gelsen uzaklardan korkulu, ürkek
Bir incecik dal gibi üstüme titreyerek eðilsen yeter”
Türkülü yazgýnýn sazýnda dillense hasret
Yaðmurlar mazgallara býraksa içini
“çýkýp gelsen uzaklardan”
yeniden cemreler düþtüðünü kimseler bilmese
gözden uzakta kursak düþleri yeniden
saklansak þehrin en kuytu yerine...
eksik bir hikâyeden yazýlsa söz
saçlarda solan papatya tacýyla
sarý beyaz düþlere karýþtýðý zaman kýrlar
dikenler hasrete kanadýðýnda
iþte o zaman
titreyerek düþer dizlerimden aþk...
derin saatlerde bilinmeyen kuyularda
geceleri kaybettiðim uykuda kalýr özlem
çok çekmeceli odalarda sus y/hüzün
rüyalara kapalý kapýlarda kaldýðýmda
ve yitik sözlerle mabetler kurduran sevmiþlik
yarým þarkýlarda seviþen öksüzlüðümde
yanýk kokusudur havadaki
rüzgârlar estiði zaman!
senden sonraydý ölü kuþlarý ceplerime toplamam
yýldýzlarý gözlerime saklayalý da ay tanýmsýzlaþtý
gökyüzü rengini verdikçe turnusol kaðýdýna
türkuaz çalar durur beyaz çocuk ellerim
saçlarýmda hazin bir keman....
olsaydýn!
buruþuk bir acý olmayacaktý göðsümde
kýrýþmayacaktý alnýmda yazýlar
giyinmeyi unutan yalnýzlýðýmdý
ki sensizliðe alýþalý
çýplaklýðým da utanmýyor artýk!
bilir misin?
yýrtýlan coðrafyalardý sakladýðým yüzün
nehirler geçti gözlerimden
göllerinde gölgeler büyüttü sen yokken!
sen yokken ben;
takvimleri deðiþeli sözlerle
hüznü meridyenlere böleli biraz hafifledi sancýlarým
yokken sen
bildiðin bir þarkýda susmaktý
yüreðimde seni bulamamak...
olsaydý omuz baþýmda sýcaklýðýn
duymasaydý kimseler baharýn yüzüme yerleþtiðini
ellerimin kekik, saçlarýmýn anemon koktuðunu
yaslansam da duvarlara üþümezdi sýrtým
ve yaðmur yaðdýðýnda çatýlarda akmazdý saçlarým
boyalarý solmazdý i mgelerin!
düþlerle oyalanmýyor artýk bu þehir
caddeler kayýp çocuk
adýný unuttu bak sokaklar
parklara gitmiyor nicedir ayaklarým
adýný söyleyeli çok oldu rüzgârlara
susmadý içimde ne bora ne tayfun
sen en iyisi
kýrýlgan bir çiçeðe adýmý ver!
Sonra...
sana düþtüðüm her iklimde
göllere yüzünü çizdiðimi de bil...
...
þimdilerde;
eski bir söz uðulduyor yaný baþýmda
ne eksik
ne bir fazla
“Seni sevmek için baharý beklemeyeceðim”
susarsa dizeler
yaðmurlarla okþa yüzümü yeter!
Yeterdi sevdaya adýmlarýnýn sesi!
“Duymasa hiç kimse þair gönlümün sende karar kýldýðýný”
kambur bir acý taþýyalý
türkuaz çalar durur beyaz ellerim
sen yokken ben
masallar yazdým
tek kahramanlý.
birgün!
geldiðin gün
zamana yenik düþerse dizeler
türkuaz yalnýzlýkta
masallarda biter!