Gözlerin gelince aklýma
asacak çerçeve arar bakýþlarým
sözlerin çivisiyle çakar
duvarlara asarým yüzünü
ve hüznü
ve!
neden kanar ki baba parmaklarým...
...
bu gün ömrün en sancýlý günü…
gidemediðim bir þehre bilet alýr ellerim
bilirim ki kaçtýðýn kadar büyür acý
en uzun yolculuktur hasret
uðurlananlar kervanýna katýlalý
siyah beyaz anýlar geçer þerit þerit...
öylesi ýssýz ki yüreðimin kapýsý
kapanalý gözlerinin perdesi
pencerelerde asýlýdýr çocukluðum…
yaðmurlar hiç dinmedi gökyüzünde
nisandý dördüydü günlerden
simsiyahtý dünya o gün
yalýn ayak koþtuðu gündü acýnýn
tökezlenip düþen dizlerimde kanadý
bir daha söyleyemeyeceðim adýn!
kucaðýndan düþtüðüm hayatýn
eksenine ters bakar hep bir yaným
yarým bir þiirdi sevgin tamamlayamadýðým!
ne vakit mermerlere takýlsa irislerim
hangi ayrýlýðýn mektubudur okuduðum
hangi gidiþlerin rengiydi kalem
adressiz yazanlar ordusunda
mezarlýk selvisinde uzar gider
çocuk kirpiklerim.
Baþ ucuma takýlý çerçevede özlediðim!
vakitsiz yiten y/güzüm
d/izindeyim...
Sevgili babama ithafen…