Karakalem bir aþk rüzgâra düþen
dallarý hüzün esiþi
yönünde alýngan bir tavýr
köklerine saklý bir aðlayýþ
durmadan sular maziyi…
Flu geleceðe saklý yalvarýþ
siyah beyaz bir fotoðraf
simyasý alnýna ekili bir düþ
avuçlarý böðürtlen moru
þarkýsýnda rüzgâr uðultusu
kalanlara söylenen
sesi kýsýk bir hoþça kal…
Kibritler yakan gecedir mutluluk
ellerinle tut rüyayý kýsa ateþinden
þaraptan kalan bir sarhoþluk
baþýna eðilmiþ bir göz dokunsun
yanaklarýma deðsin elindeki bahar.
Kara kalem aþka renk veren
tabloda kalsýn geliþin
ebruli bir sevinç getir çatýma
korkularý savur dün kapýlarýna
sýcak kahve tadýnda bir lezzet ol
dumanýnda gizli iç çekiþle
ömrün acýlý öðününe.
Bir martý seslensin denize
nehirlerden kaçan bir akýþla
bestelenen þiire usulca versin sesini
rengini ver günün saçlarýna
savrul bir böceðin bakýþlarýyla
çimen kokusu düþerken an’a…
Sevmek yarasýz bir aðrý
Acýsý yýlan diþine takýlý aðý
buðulu bir aynadýr yüzün bakýþý
sýrrýna saklanmýþ nice sancý
ortak yan seç kýrýklarýna
ya da sök at duvardan anlamýný
çivisinde kalsýn küflü yaný
yüzünü sakla gözlerimden
yinede;
Bir özlem inler dilde
Yarýsý boþ yarýsý dolu…
Karakalem bir aþktýr, rengi zamana batýrýlan boya küpünde
düþleri geri ver erteliyse dil
hüzün zaten siyahî bir tutku…