Bir yalan kadar gerçekti seni sevmek, Yalansız ama gerçek… Özgür Havuz
Bir yalan kadar gerçekti seni sevmek, Yalansız ama gerçek…
Mutluluk tablolarýydý yüzümüzde ki, En çok da sarýya yakýþan gülmelerimizle….
Ayrýlýk senaryolarý yazýlmýþtý adýmýza, Sayfalara sýðmayan tüketilmemiþ bir ömür içinde, Yüzdüðümüz bir yokluk deniziydi, Taþlarýnda gri yosunlarýn parladýðý. Her sevdalýnýn yürüdüðü yollara serpilmiþti, Beyazdan siyaha çarpan gölgeler… Bir çocuk gülüþü düþüyordu dudaklarýma, Þefkatli ellerin esiri olmaya niyetim yoktu, Üstelik yarým kalmýþ bir sevdaya biçerken umutlarýmý. Yarýn olur, Güneþ yine aydýnlatýr ümitlerimi, Sonra suya düþer filizlenirler baþucumda, Ve beyazlarýma düþer karanlýðýn kirli suskunluðu.. Sen gidersin, Kaçarsýn bu limandan, Kenarýna ayrýlýk yazýlmýþ bir sandalla, Ve hüzünlerim dalgalandýrýr denizleri, Bir gözyaþým düþer, rüzgarlarým savurur saçlarýný….
Suskunluðuma boðuluyorsun yine, Kapatýyorum hayalini parmaklýklar ardýna, Bir mapus sancýsý olup vuruyorsun bedenime, Oysa ak güvercin kadar özgürdün sen, Daðýtýyordun tüm sevinçlerini, Ve ben saklandýðým karanlýklardan koþarak çýkýyordum…
Çok geç, Sana gelmek için, Ve daðýtmak için saçlarýný eylül rüzgarlarýnda, Adýný koyamadýðým, Ya da, Koymak istemediðim bir yabancýya benziyorsun, Yüzünden kaybolmuþ sevinçlerin, Aynasýný arýyorsun bende, Ve ben bu þehir kaçmalarýna bir yenisini daha ekliyorum, Trenleri kovalýyorum ardý sýra, Tanýmadýðým tenlere sýðýnýyorum gece yarýlarý, Ve Gündüzlerim de yabancýlaþmýþ gerçeklere karýþýyorum …