İNCE SIZI

peþin kýrýlmýþtý yen’im

ýþýk saðanaðýndan, görmemiþti gözlerim

gelmeden, gitmiþtin sen aslýnda

yolun sonu görünmüþtü, taa baþýnda


her seferinde

gelmene tedirgin duyduðum sevinç

gidecek olduðundandý

kulaklarým ahlat zamanýn bekçisi

uçuruma sürükleyen rüzgârýnýn

saklýsýnda duran muamman

varla yok arasýydý gölgen

ikircikliydi sende aþkýn rengi


gündüzle gece, hep ters yüz, senle yolculuðumuzda

kâhinin bilmediðini bildim, yürürken yollarýnda


hep ben tükettim suyumu

kendime akamayan nehirdim

sen, sevgiyi yeþertemeyen kýraç toprak

ince ince kýrýldý gün ýþýðým ; yitip gitti bendeki dirilik

böyle geldin / gidecektin yine böyle

deniz yýldýzý hikâyesinde olduðu gibi

katkýn olamadan bu sevgiye


yüzünü bir açýp bir kapayan güneþtin

için için azaldýn / patlamadý baharýn

yüzündeki uzaklýkta

yabancýlýk duygusunun ayýrdý

yarýn yoktu bakýþlarýnda


öfkem kendimedir þimdi

bildim / bildim de, neden dönmedim geri ?

sebep o ki ; dinmedi içim

kendimi hiç affetmedim

her sen’ li zamanda hâlâ

yürek kökümde hep o ince sýzý...



Hâdiye Kaptan





Sosyal Medyada Paylaşın: