enkaz yýðýnýna dönmüþ
bir mevsimin karnýný delerek gelmiþtim
harabeler içinde kalmýþ umudumu
alýp avuçlarýnýn içine
yeniden inþa ettin, þiirini sürerek tenime
aþkýn resmini dolayýp fýrçana
yapýþtýrdýn göðsüme sevda niþanýný
topladýn gökyüzünden yýldýzlarý
taktýn koluma ’aþk sana yakýþýr diyerek’
dokumacý kýzlardan araklayýp motifleri
bir bir iþledin kalbime ‘’al çocuk’’ dedin
-al/sana çocuk aþk en çok senin tenine yakýþýr-
alýnmadým üstüme, aþk bana lazým deðildi
yýðýlýp kalmýþtým, ihanet tekmelerken geçmiþimi
ciðerlerime ateþ döken türkünün
nakaratýný alýp götürdün kendinle
dumaný yükselirken göðe doðru
kaçýrdýn, içinde sen-ben olmayan
miâdý dolmuþ uzak zamanlara attýn
alný karanlýða secde eden rüzgarlarda
savrulup dururken yorgun bedenim
canýma ýþýk olmak için düþtün ruhuma
duygumuzun coðrafyasýný iþgal eden korkularý
birlikte def(n)edecektik içimizden
- yeniden doðup/güneþ gözlerimizden öpecekti-
Cömert Yýlmaz