gemiler döküldü avuçlarýmdan, maviler döküldü suya. fazla gölge yoktu üzerimde ödünç aldým gözlerinden sonra býraktým geriye.
Yaþamak gözlerinde bilenmiþti. ölüye baktým kokmuyordu. gözlerine baktým kan aktý gözlerimden. sonra yýkýntýlar þehir ve ses... bir balkondan ölüyoruz içine... ...içinde yalpaladýðýmýz bir öykünün...
ölü, toprak yemiþ bir zenciydi her sözü kahverengi her sözü ölü...
gýyabýnda söz ediliyor. merdivenler kopuyor dizimden hayal mahsüllerinden eksilmiþ kuþlar... yukarý beyaz bakýnýyoruz söz kimilerince öpülmüþ.
biz, kimseyi bilmiyoruz sen ve biziz, ben ve siz... kime sorsan cevapta yokuz.
biliyorum sen söyleme kalabalýk bir ölüyüm içinde sözü belirsiz teraziyim. ama baktýn mý gözlerime tek yer olurdun yaþadýðým.
dedi fatmani
Sosyal Medyada Paylaşın:
fatmani Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.