düþlerine acý katarak uyandýðý sabahlar
kýrýk umutlar biriktirdi gözlerinde
ve þimdi
aðýrlýðýna dayanamayýp
bir ömür çöküyor göz kapaklarýnýn üzerine...
ey Ýstanbul
kaçmak isterken aldandýðý gülüþten
her týrnakladýðýnda camlarý
boþ odada yankýlanýyordu
içindeki çocuðun tiz sesi
kasýklarýna kýzgýn aþklar (!) býrakýrken sen
bir alev topu oldu kalbi
ve ruhu
yuttuðu geceleri kusmaya çalýþýyor þimdi
bitmez tükenmez þekilde hayallerini yakan
derin bir acý dumanýna dönüþtüren bu yangýn
seni de yakar Ýstanbul !
seni de yakar
ki
umutlarýný kattýðý
gözyaþlarýyla beslediði
ve týrnaklarýyla kurduðu
bir mabed var düþlerinde
Tanrý´dan baþkasýna göstermediði...
ah yosmam !
þimdi sanadýr çýðlýðým !
býrak Ýstanbul´un o koca hayallerini
düþünme kalbine deðen sahte dilleri
yýlýþýk ve de yapýþýktýlar
sana ilk aþk diyen
o þerefsiz gibi
ah yosmam !
sök ve at ruhundan tüm günahlarý (!)
tüm hüsran yaþanmýþlýklarý
çekilsin narin ruhundan
ve yaðmur damlalarý biriktir yüreðinde
içir ruhuna doya doya
elbet bir gün filizlenir hayat
o tomurcuk yüreðinde...
Harun Sinan