gök kuþlarý hapsederken kendi yalnýzlýðýna
isimsiz bir sevdanýn
kapaksýz bir sayfada yiteceðini bilemedim...
karanlýða gömülen kýz çocuklarým oldu
þehrin dört bir yanýný kaplayan
tarih öncesi bir nakarata büründü ruhum
hep ayný þarkýyý mýrýldanan
yitirdim aklýmý
maviye teðet geçmeyen sözlerinde
ve acýsý sýkarken kalbimi
ölmek istedim hüznün ucunda
zihnim gitmelerine yangýnlar kundaklarken
benim de yanýþlarým vardý içinde
ve yanan bir kentin
kayýp faili olacaðýmý bilemedim
her demi hüzün kokan bir türküyüm artýk
içli içli kendine aðlayan
ve hiç anlaþýlamamýþ bir sevdalý gibi
yaþarken ölmeyi de anlayan...
Harun PEHLÝVANOÐLU