Baðrýmda külü köz tutku oklarý
Düþüyor kendine apansýz
Yaðmura el açan avuçlar beyhude
Cennettin ýrmaklarý serinletmez bu yaralarý
Senden emanet bir sýzý býrakýyor içimde
Üþüyor ellerinsiz parmaklarým
Býrak bu ay benim evim
Git!
Dýþarýda gülümsemeni unutma!
Tan vaktinden çaldýðýn renklerini karýþtýr
Al alazlý gölgeler býrak satýrlarýma
Uyut!
Öðütlerine aklýn avareliði sürüldü yolun
Kalbim kýrýk camlý pencere
Gir !
Koynundayým artýk dolmayan boþluðunun
Zamaný doldu bekleyiþlerin
Gel/me
-Kardeþiyim artýk bu þiirin-
-Üvey bir cümle kal içinde-
Ýþte senin için bir þiir daha katlediyorum
Ýmge katili bir þair oluyorum inatlaþarak
Ýnfazýnda bir zanlýyým kendini yargýlayan
Durma öyle!
Son kez kopardýðým;
Mimiklerinden kopan küfür salyasýna yaslan
Öyle yalan ki tapýndýðýn gerçek
Çýrpýndýkça borçlu kalýyorsun yaþama
Ve þehla tedirginlikler býrakýyorsun ardýnda
Faik Danýþman