KU
ALFABEM ADINDAKİ HARF KADAR
"Aþk, gitmeyi bilmeyenlerin, kalmayý beceremeyenlerce yarým býrakýlmýþ bir hikâye."
Yarým kalan bir hikâyedeyiz seninle,
Yüreðimi yakýyor gözlerin.
Hiç gitmeyecekmiþ gibi sevmiþtin,
Hiç sevmemiþ gibi terk edip gittin.
Ben gecemde, gündüzümde seni düþünürken,
Sen de benim gibi yanacaksýn hatýrladýkça.
Aþkýmý kusarken ruhun,
“O olsaydý çok severdi,” diyeceksin hoyratça.
Kalbimde uyandýn yine bu sabah,
Yüreðimde mýh gibi ilmek ilmek iþli ismin.
Kuru dalda kalan son bir yapraktan,
Bir irin gibi izleriyle aktý gül cemalin.
Gözlerim hep seni arýyor,
“Neredesin sen?” diyor.
Yandýðým kadar aþk,
Zihnimdeki ýstýrap veren düþünceleri kanatýyor.
Taþý olmayan bir mezar gibiyim,
Sana sarýlmaya çok ihtiyacým var.
Avuç içlerimden yükselen yaralý dualara,
Bir aminin yok mu, ey yar?
Ne seni unutabildim,
Ne de yaralarým kapandý.
Aðýrýma gidiyor böyle yaþamak,
Acýlarla yüklü bir türkü þuramdan kurþun gibi kanatlandý.
Sen gittiðinden beri,
Alfabem adýndaki harf kadar.
Aþk diyorum, aþk kýsýr bir döngü;
Gelir, kalýr, alýr ve giderken bildiðin bütün ezberleri bozar.
Halil Kumcu
17 Eylül 2024 / Salý / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.