Ölüyorum

Ölüyorum, öldüðümü benden baþka bilen yok. 
Belirsizlik ilkesi, yaratma geleneði; 
Herkesin koþturmasý gülünç geliyor, 
Ve sayýlý günler, az kaldý.

Hayatýn karmaþasýnda kaybolmuþum, 
Düþünceler iç içe, bir labirentte sürükleniyorum. 
Kimse bilmiyor, içimdeki bu derin çýðlýðý, 
Sonsuzluðun kapýlarý aralanýrken, ben burada bekliyorum.


Belirsizlik içinde, varlýðýmý sorguluyorum, 
Gölge gibi peþimdeler, kaçýþ yok hiç. 
Her þey geçici, ama ben burada kalýyorum, 
Gözlerim ufka dalarken, umutla doluyorum.

Birçok yüz var etrafýmda, ama kimse görmüyor, 
Kalbimdeki fýrtýnayý, ruhumdaki çatýþmayý. 
Anlamsýz gülüþler, boþ sohbetler, 
Gerçekten kimse bilmiyor, ben kimim?

Ýçimde bir boþluk, sarmalayan karanlýk, 
Her nefes alýþýmda biraz daha kayboluyorum. 
Sonbaharýn yapraklarý gibi dökülüyor hayallerim, 
Ve ben, bir avuç toprakta kaybolmuþ bir tohum.

Zaman geçiyor, ama ben duraklýyorum, 
Her gün biraz daha siliniyor izlerim. 
Belirsizlik, hayatýn özüdür belki, 
Ama ben yine de arýyorum bir ýþýk, bir umut.

Gökyüzüne bakýyorum, yýldýzlar sönmeye baþladý, 
Hayallerim, birer birer kayboluyor. 
Ama yine de, içimde bir ateþ yanýyor; 
Ölüm bile gelse, ben pes etmiyorum.

Düþüncelerimde kaybolurken, 
Bir yudum su gibi serin bir nefes alýyorum, 
Ve belki de, bu belirsizlik içinde, 
Yeni bir varoluþun tohumlarýný ekiyorum.

Ölüyorum, ama belki yeniden doðuyorum, 
Her son, bir baþlangýcýn habercisi. 
Ve belki de, sadece ben biliyorum, 
Ölümlerimdeki gizemi, yaþamlarýmýn derinliðini.

Her yeni gün, bir sýr gibi açýlýyor, 
Ama içimdeki boþluk, bir türlü dolmuyor. 
Geçmiþin izleri, yüreðimde kanýyor, 
Bir hüzün melodisi gibi sürekli çalýyor.

Kimi zaman yýldýzlara bakýp hayal kuruyorum, 
Evrenin derinliklerinde kaybolmuþ bir ruh gibi. 
Ama yýldýzlar bile, karanlýðýn ardýnda kayboluyor, 
Ve ben, içimdeki fýrtýnayý dindiremiyorum.

Ýnsanlar koþuyor, hayatýn peþinde, 
Ama ben durup düþünüyorum, nereye gidiyoruz? 
Hayaller bir bir yýkýlýrken, 
Gerçekliðin soðuk yüzüyle yüzleþiyorum.

Her an bir adým daha yaklaþýyorum sona, 
Ama bu sona nasýl varacaðýmý bilmiyorum. 
Bir rüya gibi, belirsiz ve bulanýk, 
Ölümün soðuk nefesi, omuzlarýmda aðýr bir yük.

Yine de, içimde bir umut ýþýðý yanýyor, 
Belki de bu yolculuk, yeni bir baþlangýçtýr. 
Her kaybediþ, bir kazaným olabilir belki, 
Ve ben, ruhumun derinliklerinde, yeniden doðabilirim.

Sonbaharýn rüzgârýnda, yapraklar düþerken, 
Hayatýn döngüsü, her þeyin geçici olduðunu hatýrlatýyor. 
Kayýplarýmý, özlemlerimi kucaklayarak, 
Yeni bir gün için hazýrlanýyorum, belki de yeniden uyanmak için.

Sosyal Medyada Paylaşın: