Mezar

Zaman geçiyor, ruhum derin bir sessizlikte kaybolmuþ, 
Hayatýn zehriyle dolmuþ her aným, her düþüncem. 
Gözlerimdeki bu boþluk, kelimelerin anlamýný yitiriyor, 
Bir umut arýyorum, ama nereye bakarsam bakayým, 
Karanlýk bir dip var, ýþýk yok, ses yok, sadece yankýlar.

Belki de mezar, bir kurtuluþun kapýsýdýr; 
Orada huzur bulurum, belki de unutulmuþlukta. 
Kahpenin koynu sýcak ama içi yanar, 
Orada kaybolmuþ hayallerim, orada hapsolmuþ umutlarým.

Öyle bir yerdeyim ki, bir yudum hayat bile, 
Bir çiçek açmadan önce solup gidebilir. 
Düþlerimdeki renkler, zamanla solmuþ, 
Her bir aným, bir gölge gibi peþimi býrakmaz.

Hayallerim, birer birer uçup gitti; 
Artýk karanlýkta kaybolmuþ bir ruhum ben. 
Bir zamanlar parlayan yýldýzlar, þimdi sönmüþ, 
Geçmiþin izleri, içimde bir yara olarak kalmýþ.

Baharýn tazeliði, yüzümü okþayan rüzgâr, 
Unutulmuþ bir þarký gibi fýsýldar; 
Ama ben, o melodiyi duyamadým hiç, 
Çünkü içimdeki acý, her sesi bastýran bir çýðlýk.

Artýk, mezar sessizliðinde bir derin nefes almak, 
Gözlerimi kapatýp, huzurun eþiðinde uyumak, 
Bir gün gelir, belki de hayatý geride býrakýrým; 
Ama þimdilik, bu karanlýkta kaybolmuþum, 
Bir yudum hayatýn özlemi, içimde yanar durur.

Belki de mezar, bir kurtuluþun kapýsýdýr; 
Orada huzur bulurum, belki de unutulmuþlukta. 
Kahpenin koynu sýcak ama içi yanar, 
Orada kaybolmuþ hayallerim, orada hapsolmuþ umutlarým. 

Gecenin koynunda kaybolmuþ düþünceler, 
Her biri bir yýldýz gibi parlýyor ama ulaþýlmaz. 
Bir zamanlar, hayat ne kadar canlý, 
Þimdi ise sadece bir hatýra, bir gölge gibi. 

Kahpenin duvarlarý arasýnda yankýlanan sesler, 
Bir zamanlar dost gibi görünen yüzler, 
Þimdi yabancý, þimdi soðuk. 
Yanýmda bir yudum su, bir parça ekmek, 
Ama ruhumun derinliklerinde bir çöl var. 

Öyle bir yerdeyim ki, 
Bir yudum hayat bile, 
Bir çiçek açmadan önce solup gidebilir. 
Her aným bir kayýp, her düþüncem bir yýkým, 
Düþlerimde bile huzur yok, sadece savaþ. 

Bir mezar açacak kalbimdeki yaralar, 
Orada belki biraz dinlenirim. 
Ama burasý, bu dünya, 
Ýçimdeki yangýnla dolu, 
Her köþede bir hatýra, her sokakta bir acý. 

Kahpenin koynunda kaybolmuþ bir hayat, 
Mezarda yatmanýn huzurunu özlüyorum. 
Bir gün belki, ayaklarým o topraða basacak, 
Ve orada, o sessizliðin içinde, 
Kendimi yeniden bulacaðým.

Sosyal Medyada Paylaşın: