KU
AŞKIN ETE KEMİĞE BÜRÜNMÜŞ HÂLİ
Aþkýn ete kemiðe bürünmüþ hâliyle,
Hiç beklemediðim bir anda kapýmý çaldýn.
Gökyüzümü rüzgârýnla çatýrdattý,
Genzimi kavuran tuzlu bakýþlarýn.
Ýliklerime kadar ürperdim,
Bir rüyadan uyanýr gibi.
Tutabilir misin kelimelerimi ellerinle,
Bir alýn yazýsýný yazar gibi?
Kýzgýn bir demirle yarama basar gibi,
Parmaklarýmdan kirpiklerime yayýldýn.
"Git artýk, git," diye tekrarlama;
Ýzi þakaklarýmda durur hâlâ beþ parmaðýnýn.
Gölge yüzünde,
Can kafesim alev alýyor.
Issýz bir tren istasyonu,
Duvarý taþtan bir hapishane gibi bana sarýlýyor.
Korkmaz mýsýn Allah’tan?
Sen misin beni yediren içiren?
Soluðum týkanýyor;
Sen misin beni öldüren, sonra da dirilten?
Yüzünün sadakasý olan çizgilerin,
Bakýþlarýma yerleþti.
Aynamýn kýrýk parçalarý,
Hasreti tuzla buz etti.
Bedenimi saran
Aþk acýsýný ne alabilir ki?
Çarmýhýna gerildi aþk-ý memnun,
Bir yuva kurma hissindeki.
Ne oldu da, vahiy mi geldi ki,
Yardýn kalbimi Musa’nýn asasýyla?
Her bölümü koca koca lav oldu;
Ýnsanlarýn diriltilecekleri o günkü gibi yaktýn müptela.
Ardýnda pesin sýra býraktýðýn her iz,
Küllerinden doðan sahte bir imzaymýþ.
Koparýp attýðýn zülfün telinden,
Yeni bir kader yazmak artýk imkânsýzmýþ.
Halil Kumcu
1 Aðustos 2024, Perþembe, Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.