tanrı’yı tek başına ağlarken gördüğüm rüyadan sonra cömert sevinçler sergilemekten utandım
kendimi kederin yanına çiviledim
vasat bir serzenişten öteye gitmeliydi yaz(L)ık olmuş ağaçların damarlarından akıtılan kanın manifestosu
dibi tutmuş yalanları temizlemek için harcadım hayatımdan çıkmamaya yemin etmiş bütün doğruları...
kendini çürüğe ayıran aklımın yeri kesilen çocuk sesleriyle doldurulduğu günden beri gelmişini geçmişini sözden geçiriyorum yılların zamanı yoran zamanı kurşunlayan kalıcı gerçeklerine boyun eğilen bu aşağılanmış mahallede ellinci basamakta bir “nihayet” belirliyor
benliğimi söküp alıyorum kederin yanından
’aşk olmasa bu nefes çekilmez’ deyip kalbimin tanrı’ya açılan ahşap kapısından içeri cömert yolculuklara yolluyorum adımlarımı
-yaş aktıkça yakınlaşıyorum uzaklara…-
Cömert Yılmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cömert Yılmaz Åiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.