ÇOCUĞA MEKTUP

Çiçeðimin gölgesi düþüyor üzerine,
Dizlerin kanlý bir býçaðýn izi gibi.
Nefes nefese yarýnlarýn bize bakýþý…
Hani kalbinde taþýmayacaktýn o kuþun kanadýný?
Söz geçiremiyorum ki ben, sana ve bana…

Korkmuyorum demiþtin artýk, yalan mýydý hepsi?
Deðil biliyorum.
Ýnsan bazen söz geçiremez kendine, korkmuyorsun deðil mi?
Ýnsan kendinden korkar mý hiç?

Kitaplar demiþtin hani düzenli bir ev gibiler sanki,
Onlara sýðýnýyorum korktuðumda… En çok da siyah kaplýsýna…
Altý çizili cümlelerin baþýnda sabahlýyorum…
Ve o kuþun kanadý çýrpýnýp duruyor.
Benden mi, senden mi, kimden bilmiyorum ama korkuyor…

Daha dün söz vermiþtik, korkudan azat olan gözlerimiz ile,
Çocukluðun baharý bugünün bahçesi olsun diye…
Neden yetiþemedi saksýdaki güller?
Kalbimde ötüyor bak serçeler…
Hani korku bir zehirdi, eritirdi sesimizi, tenimizi…
Biz ne ara korkunun ete kemiðe saklandýðý ruhlar olduk?

Korkunun alevleri diri tutun kendinizi!
Bir zambak var yanýmda, kökleri avuç içimde,
Yeþermek istiyor, zifiri karanlýkta aydýnlýk bir gelecek gibi…
Siz yanýn ey korkunun tuhaf elleri!
Ama yakmayýn bu masum zambak güzelleri…

Mümkün mü sessiz bir çocuðun seni üzmesi?
Buðulu gözleri bak alev sanki!
Mendili var cebinde, ve üzerinde uzun beyaz bir elbise.
Tanýyorum ama seni, korkunun girdabýna müptela bir müptedi…
Ama ben sana ve bana hiç söz geçiremedim ki…

ZEYNEP SENA DOÐANTEKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: